नजोडिएको साइनो - भाग दुई (२)

           धेरै दिन पछि आज बिहानै मैले बिक्रान्तलाई रत्नपार्कमा भेटें । उ आफ्ना छोरा छोरि र आफ्नि अर्धाङ्गिनि संगै थियो । गुपचुप देखिन्थ्यो थाहा छैन के भएको छ । धेरै समय पछि देखेको कारणले होला म भित्र एक किसिमको ढ्याङ्ग्रो बजिरहेको अनुभब मैले गरिरहेको थिएँ ।

म चाहन्थें एकनासले उनैलाई हेरिरहुँ अफसोच त्यो चाहना चाहनै मात्र रह्यो । म सक्दिन उस्को नजिक हुन । म सक्दिन मन भित्रका उतार चडावहरु खुलस्त भन्न तर धेरै समय पछिको भेट नै काफि थियो मेरो लागि ।

मलाइ देख्ने बित्तिकै टाढै बाट बिक्रान्त मुसुमुसु हास्यो र हातको इसाराले आफु तिरै डाक्यो - कञ्चन यतै आउ न । म दोधारमा परें जाउँ या नजाउँ तर मनले कहाँ मान्छ र लुरुलुरु उस्कै समिपमा गएँ ।

कञ्चन उनि मेरि अर्धाङ्गिनि समिक्षा , अनि ठुलि छोरि अर्पिता र छोरा प्रणव । उस्ले राम्रै संग चिनाजानि गरायो । मैले पनि हाँसि हाँसि बोलिदिएँ नमस्कार सँगै ।

थाहा छैन किन, सधै झैं म आज खुलेर बिक्रान्त सँग बोल्न सकिरहेकि छैन न उस्को अनुहार हेरर हाँस्न नै । सायद मलाइ जस्तै आज उस्लाइ पनि पक्कै भएको छ त्यसैले त उ हडबडाउदै के के बोल्दै छ । कहिले आफ्नि अर्धाङिनि तर्फ हेर्दै त कहिले आफ्नै बालबच्चा तिर हेर्दै । उ फेरि भन्छ, समिक्षा कञ्चन मेरि असाध्यै मिल्ने साथि हो ।

उनि मेरो १० बर्ष अगाडि देखिको पुरानो साथि । हाम्रो पहिलो भेट पोखराको एउटा रिसोर्टमा भएको थियो कार्यक्रमको सिलसिलामा । बास्तबमा भन्ने नै हो भने उन्को मधुर आवाजले नै हामिलाइ नजिक ल्याएको थियो । कार्यक्रमको अन्त्यमा गित गजल गाएकि थिइन् उन्ले ।

बिक्रान्तको कुरा नटुङ्गिदै समिक्षाले कुरा थपिन्- हिजो बेलुकामात्र तपाइको कुरा गर्नु भएको थियो उहाँले आजै भेट हुन रहेछ ।

उन्को आवाज सुनेर लाग्थ्यो उनिहरु अलि हत्तारम छन् । बिक्रान्त केहि नबोलेर पनि धेरै कुरा गर्दै थियो मनसँग सायद उ एक्लै भेट्न चान्थ्यो मलाइ अनि भन्न बाँकि धेरै कुरा सुनाउन चाहन्थ्यो ।

मलाइ पनि त्यति सहज भएको थिएन आज । साच्चै भन्ने हो भने मलाइ कहिले छुट्टिउँ भएको थियो उनिहरुसँग ।

आज फेरि मलाइ बिक्रान्तले भनेको उहि कुराको याद आयो । कञ्चन तिम्रो र मेरो भेट हुनु अलि ढिला भयो नत्र तिमिलाइ नै मेरि अर्धाङ्गिनि बनाउथें । उस्ले ठट्टा गर्दै बोलेको कुरा हो , तर मलाइ भने उस्ले भित्री मनबाटै बोलेको जस्तै लागिरहन्छ सधैं । हामि बिच न धेरै कुराकानि हुन्छ न भेट घाट नै र पनि धेरै नजिक छौं हामि एक अर्काको ।

उ बारम्बार मसंगको कुराकानिमा समिक्षाको नाम लिइरहन्छ । हो उ आफ्नि अर्धाङ्गिनिलाइ धेरै प्रेम गर्छ आफुलाइ भन्दा पनि बढि त्यसैले त उ सधैं खुसि देखिन्छ अनि सुखि ।

हरेक भेट हाम्रो लागि अपुग हुन्थ्यो । समय कति चाँडै सकिन्थ्यो पत्तै हुन्न थ्यो । कफि चिसो हुँदा सम्म पनि हामि गफ्फिदै हुन्थौं । बास्तबमा म मनै देखि खुसि हुन्थें बिक्रान्तलाइ आफु सामु पाउँदा ।

बुद्दु छ बिक्रान्त । कहिले काँहि गालि गर्दा मैले बुद्धु भनेर कराउँछु तर उ मुसुक्क हाँसेर टारिदिन्छ । मलाइ त्यो दिनको धेरै याद छ । जुन दिन हामि खोलाको किनारामा बसेर राति अबेर सम्म ताराहरु गन्दै आ-आफ्ना तिता मिठा गफहरु गरेका थियौं । अनि बिक्रान्त अलि भाबुक बन्दै जाँदा मैले उस्को हात समातेर भनेको थिएँ । बिक्रान्त -तिमी पहिलो जुनिमा पनि मेरै साथि थियौ होला है ? यतिकै मिल्ने अनि यति धेरै माया गर्ने ।

बिक्रान्त को मौन समर्थन देख्दा लाग्थ्यो उ पनि यस्तै के सोच्दै थियो मन मनै । त्यो समय देखि हाम्रो भेट भृकुटि मण्डपमा लक्ष्मि दिदि को चिया पसलमा मात्रै हुने गरेको छ । र हिजो आज त्यहि भेट पनि पातलिदै गएको छ सायद, हामि दुबैको ब्यस्तकाको कारणले पनि होला ।

उ मेरो धेरै नजिक छ र पनि मलाइ उस्को नजिक जान किन किन डर लाग्छ । "प्रेम गरेको हरेक बस्तु प्रिय हुन्छन्" तर ति सबै सधैं साथमै हुनु पर्छ भन्ने पनि छैन । टाढै बाट पनि निकटताको महसुस गर्न सकिन्छ । मलाइ लाग्छ - सुन्दर सपना, सुन्दर बस्तुहरु र सुन्दर देखिने सबै चिजहरु क्षणिक हुन् तिनिहरुले थोरै खुसि र धेरै पिडाहरु दिन्छन् त्यसैले त्यस्को पछि लाग्नुको कुनै अर्थ छैन ।

कञ्चन, अब हामि हिड्छौं । एकजना नातेदारको घरमा सानो भोज छ आज समयमै पुगिएन भने फेरि भनाई खानु पर्छ साथिभाइको । बिक्रान्त धेरै मेहेनति छ अनि सरल पनि उस्तै छ । उस्को अर्धाङ्गिनि पनि लाग्यो बिक्रान्त भन्दा केहि फरक छैन ।

हामि छुटियौं मन बाट हैन मात्र भौतिक शरिरबाट । कस्तो सम्बन्ध हो यो ? म मनमनै सोच्दै थिएं । संगै हुँन पनि नसक्ने र छुट्न पनि नसक्ने ।

बिक्रान्तलाइ टाढा पुगुन्जेल सम्म हेरिरहें । कत्ति खुसि छ उ आज छोरा छोरि संग । पक्कै पनि धेरै लामो समय पछि यसरि हिडेको छ उ स-परिवारसंगै खुसि साँट्दै । मैले पनि मन मनै खुसि बाँडे बिक्रान्त सँग त्यसैले त धेरै दिन देखि गरुङ्गो भएको मन आज हलुको भएको छ । काँडै झिके जस्तो ।

यहाँ हरेक कुराहरु परिबर्तन हुन्छ र भएका छन् तर बिक्रान्त आज सम्म पनि उस्तै छ जस्तो उ १० बर्ष अगाडि थियो । बिक्रान्त सँधै म खुसि र सुखि रहेको सुन्न र देख्न चाहन्छ । कुनै दिन बिरामि परेको खबर सुन्यो भने मुर्छा पर्छ रे भन्थ्यो भेटमा त्यसैले त म बिरामि परेको खबर सकेसम्म उ सम्म पुग्न दिन्न । किन कि म पनि उ खुसि भएको हेर्न चाहन्छु र आफ्नो पिडा आफै एक्लै पिउन चाहन्छु सोमरस झैं गरि ।

अघि भर्खर त ठिकै थियो तर एक्कासि खै के भो के भो मलाइ । आज पटक्कै मन छैन घर फर्कने । मेरो मन अशान्ति भयो भने पशुपति नाथको मन्दिरमा पुग्ने गर्छु । जाहाँ म रमाउने गर्छु एक्लै एक्लै र भुल्ने गर्छु सबै दुख पिडा । भन्नै पर्दा एक किसिमको शान्ति मिल्छ मलाइ भित्रै देखि । हो , आज मैले त्यहि गरें । जुन कुरा गर्दा मलाइ आनन्द मिल्छ, शान्ति मिल्छ । जब म पसुपतिको ओरिपरि घुम्छु । त्यहाँको हरेक बस्तुले मलाइ बिस्तारै बिस्तारै छुन्छ अनि म त्यस्मै लिन हुन पुग्छु ।

त्यहाँ जलाइ रहेका शबहरु सँग सँगै कहिले काहि लाग्छ म आफै जलिरहेछु र उडिरहेछु हावामा उहि धुवाँ बनेर कसैले छुन नसक्ने गरि पुग्छु माथि माथि धेरै माथि । कहिले कुनामा एउटा झोला च्यापेर बस्ने बुढि आमा मेरै हुन् जस्तो लाग्छ र उन्को आँखाबाट पोखिएको आँशु मेरै हो जस्तो लाग्छ । म त्यहाँ बादरको इसारामा रमाउछु , जोडिहरुको प्रेम देखेर खुसि हुन्छु अनि भगवानको समिप छु त्यसैले झन आनन्दित हुन्छु एक्लै एक्लै आफै सँग ।

मैले खुसुक्क एक दिन बिक्रान्तको फोटो मेरो मोबाइलमा कैद गरेकि थिएँ उस्ले पत्तो नपाउने गरि हो, अहिले म त्यहि तस्बिर संग एकल संवाद गरिरहेकि छु । अचानक भएको भेट । समयको अभाव । आफ्नि अर्धाङ्गिनि सँगै छोरा छोरि को साथमा बिक्रान्त । शहरका गल्लि गल्लिमा धेरै मिठा सपना बाड्ने हरु भेटिन्छन् यहाँ तर बिक्रान्त जस्तो ब्यक्ति कोहि भेटिन्नन् यो स्वार्थि शहरमा । त्यसैले त बिक्रान्त अरु भन्दा धेरै फरक छ ।

हाम्रो साइनो मिठो छ तर यो साइनोको नाम दिन आज सम्म पनि सकेको छैनौं हामि दुबैले । सायद, जिबन भर सकिन्न पनि होला । हृदय भित्र अमिट भएर बस्ने छ सँधै सँधै ।

म खोजि रहेछु अधर अधरमा अफसोच छैन म सँग बिक्रान्त । थाहा छैन कहिले काँहि त म किन यति धेरै पागल बन्छु । म मेरो खुसिको निम्ति बिक्रान्तको जिबनलाइ कहिल्यै असर गर्ने छैन । म सँधै उस्को खुसियालिको लागि भगवान सँग हात फैलाउने गर्छु । र यहि भन्छु मेरो बिक्रान्त सँधै यस्तै रहोस जस्तो उ आज सम्म छ । राम्रो मान्छेको जिवन राम्रै हुन्छ । थाहा छैन फेरि अब हाम्रो भेट कहिले हुन्छ र कहाँ तर पनि म सम्झिरहनेछु, उस्को मायाँ , म प्रतिको सम्मान । तर जिन्दगि भर म आफैले आफैलाइ प्रश्न गर्न भने कहिलै छोड्ने छैन ।

आँखिर यो कस्तो मिलन ? यो कस्तो माया ? अनि के छ हाम्रो साइनो ?

हो , बिक्रान्त कुन साइनो ले बोलाउँ म तिमिलाइ …………………..???