पोहोर साल पनि त आएको थ्यो यो जाडो । पुस माघ महिना पनि आएको नै थ्यो । ग्याम्म परेको लुगा लगाएका नै थिए सुहाए पनि नसुहाए पनि सबैले । एक सरो कपडा लगाएर पनि काटेका नै थे बाक्ला लुगा नहुनेहरुले पोहोर जस्तै जाडोहरु । तर किन मान्छेहरु संधै गुनासो गर्छन ? किन यसपाला मात्र आएको झैँ गर्दैछन् यो महिना ? सायद मान्छे हुनुको गुण यहि होला । बिहान बेलुका त जाडै छ दिउँसो घामको तापले त्यती नभए पनि । पुस माघको जाडोले चिसीएको शरिर । अलिकति घामको तापले छुँदा मात्र पनि मन फुरुङ्ग हुन्छ आजभोली । त्यो भन्दा बढी फुरुङ्ग हुन्छ मन बिक्रान्तको अघि उभिन पाउँदा ।
खै किन किन आज अति नै उस्को यादले पिरोलिरहेकोछ । उस्लाई फोन गर्न धेरै पटक मोबाइलमा नम्बर डायल नगरेको पनि होइन तर कसो कसो घण्टी जानु अगाबै रोक्न पुग्थे औँलाहरु । कस्तो खाडलमा खसेँ म । न उत्रिन सक्छु न चुपचाप हेरेह बस्न नै । यो कस्तो परिस्थितिले बाँध्यो मलाई न फोन गर्न सक्छु न एस एम एस नै । थाहा छैन आफैमा बाँधिएर बाँच्नु कत्तिको राम्रो हो ? के हुँदै छ यो ? यतिविधि छटपट्टि आजसम्म कहिल्यै पनि भएको थिएन । जुन म भोग्दैछु आज त्यस्तो हिजो किन भएन ? मनभित्र यस्ता अनगिन्ती प्रश्नहरु आउने जाने क्रम चलिनै रह्यो ।
को हो त्यो ? जस्को खुसीले सोच्दै नसोचेको आनन्द दिन्छ । जस्लाई म बारम्बार हेर्ने गर्छु एैना बनाएर । उसैलाई सोचेर हराउँछु एकान्तमा भिडमा जता ततै । हो उहि नै जो मेरो मन भित्र बसेको एउटा अमिट तस्बिर । मेरो विक्रान्त । म भन्दा पनि नजिकको मान्छे । मेरो हाँसो मेरो खुसी । म उस्को बन्न सकिन त के भो के जिवन भर कसैले खोसेर लान सक्ला र उस्को यादलाई म बाट छुटाएर ? म बाट अलग्याएर । म रहुन्जेल आनन्द संग सजाउनेछु मेरो मन भित्र ।
यो कस्तो प्रेम ? प्राप्त नगर्दा पनि आनन्द छ । यस्तो पनि हुन सक्छ ? हुन्छ । र यहाँ यस्तै भै रहेको छ । तर अघाउन्जेल भेट्न पनि नपाउँदाको पिडाले भने साह्रै सताएको छ । सायद त्यही पिडा हो जस्ले आगोले भन्दा बढी पोल्दैछ मलाई यो चिसो मौसमा पनि ।
अग्लो केही बाक्लो शरिर । गहुँगोरो । उहि कालो जिन्सको पाइन्ट । उहि कालो र सेतो मिसीएको हाफ सट । संधै हाँसीरहने अनुहार देखे देखे झैँ लाग्यो । कतै विक्रान्त.......होइन होइन । मन आफै दोहोरी खेल्थ्यो । कहिले झगडा गथ्र्यो त कहिले धेरै मायालु बन्थ्यो । खै किन उस्लाई देख्ने चाहले हो या उस्को याद बढि आएर हो उस्कै अनुहार भएको मान्छे लाग्छ आफुवरीपरी घुम्ने ।
साँझ परेको गाडीको बढ्दो चाप र मान्छेको ठेलमठेलले सहजै बताउँथ्यो । म पनि घर तिर लागेँ । एउटै इच्छा पनि पुरा हुन नसकेकोमा मन खिन्न थियो । ठेलमठेल बस यात्राले एकछिन त विर्साइदियो तर उत्रिने वित्तिकै फेरी उही याद मेरो अघि पछि हुदै घुम्न थाल्यो ।
उ विवाहित पुरुष । उस्को जिम्मेवारी कर्तव्य रहर र इच्छाहरु धेरै होलान् । संगै उस्को श्रीमतीको । कति धेरै ख्याल गर्नुपर्छ उस्ले नारी प्रेमको । नारी सम्मानको । समाजको । परिवेशको । परिवारको । म पनि एउटा नारी हुँ । नारी भावनालाई राम्ररी बुझेकोछु । जानी जानी अर्को नारी भावनालाई कसरी कुल्चीन सक्छु ? हो , त्यसैले आजसम्म त्यही नारीको सम्मान गर्दै आफ्ना सारा इच्छा, चाहना सबै मनमा ताल्चा लगाएर राखेकी छु कहिल्यै नखुलोस् भनी । थाहा छैन राम्रो गरेँ या गर्नै नहुने काम गर्दैछु विक्रान्तको समिप भएर । मनमा तर्क वितर्क धेरै हुन्छन् ।
प्रेम गर्छु भनेर र गर्दिन भनेर पनि नहुँदो रहेछ । कहिले काँही त लाग्छ मैले ठुलो पाप गर्देछु आफैले आफैलाई तर प्रेमका निम्ति गरिएको पाप कहाँ पाप सावित हुँदो रहेछ र । प्रेम हृदयले प्रेम मात्र देख्दो रहेछ । जुन मेरो हृदयले पनि देखिरहेछ आज । जे जे भएपनि मैले विक्रान्तको परिवारमा कलह हुने काम भने आजसम्म गरेको छैन । न भोली गर्नेछु ।
आफुसंग नभएको बस्तुको धेरै आवश्यकता महसुस हुँदो रहेछ । त्यसैले त अझै पनि उस्को यादले त्यतिनै चिमोटेको छ जति दिनभरी । हिजो अस्ति चिमोटेको थियो । अहो ! नौ बजिसकेछ । के विधि व्यस्त अभ्यस्त बनेकी म । यो राम्रो होइन । फेरी बानी पर्ला भन्ने अर्को पिर । खाना खाएर बरण्डामा टहलिएँ एकछिन तर अडिन सकिन । बाहिर चिसो फैलँदै थियो मन अझै दोधारमा छ । एकपटक फोन या एस एम एस गर्र्दैमा के विग्रन्छ र । ह्या गर्छु । कति सम्झाउने मनलाई पनि । हत्तेरीका कस्तो फर्सादमा परें म । फेरी सोच्न थालेँ । कतै मैले गरेको फोन उनकी श्रीमतीले उठाइन् भने ? भोली देखी उ फेरी परिवारको कलहमा पर्नेछ । उ प्रतिको श्रीमतिको विश्वास हट्नेछ । उस्ले स्पस्टिकरण दिँदा दिँदा हैरान हुनुपर्नेछ । हे भगवान ! कुनै बाटो त देखाइदेउ मलाई जहाँ विक्रान्त सम्म पुगौँ । अचम्म छ । माया पनि दिन्छौ अनि बडेमाको बार पनि लगाउँछौ कस्तो नियत हो भगवान तिम्रो ? सायद भगवान हुनुको फाइदा भरपुर उठाउँदैछो तिमी यतिखेर ।
अत्ति भएपछि कोठाबाट बाहिर निस्कीएँ । असाध्यै जाडो पो रहेछ बाहीर यो पोलाई त भित्र मात्र पो रहेछ । के विधि राप्पिएको मन । अहँ ! केही गर्न सकेन यो चिसोले पनि । थुमथुम्याउन सम्म पनि सकेन मलाई । कहिले काँही उकुस मुकुस हुँदा बाहीर नीस्कने बानि छ मेरो अँध्यारोसंग बात मार्दै ।
मान्छे आफुलाई मात्र चोट परेको झैँ गर्छ । आफुमात्र पिडामा पिल्सीए झैँ गर्छ म जस्तै । उसो त आकाश लाई पनि धर्ती संग टाढिएर बाँच्नु पर्दाको पिडा कम्ति होला र ? र पनि त यसले उज्यालो हुन विर्सेको छैन । अँध्यारो पर्न भुलेको छैन । यस्ले कहिल्यै लार्पवाही गरेन धर्तिसंग । अनि म । कसरी यति धेरै लार्पवाही हुन सक्छु । यति राति म कहाँको यात्राको लागि बाटो नाप्दैछु ? हुन्न म फर्किनु पर्छ । मैले खुसी खुसी बाँच्नु पर्ने धेरै आधारहरु छन् ।
फर्कँदै गर्दा झ्वास्स याद विक्रान्त कै आयो । यतै कतै विक्रान्तलाई भेटेँ भने ? थाहा छैन म के गर्छु होला अहिले । म एकनासले सडकको बिचबाट हिडिरहेको छु । सुनसान छ यो सडक । मेरो मन जस्तै । भुस्याहा कुकुर भुकिरहेछन् मेरा भावना जस्तै गरी । यो बाटो हुँदै जाँदा कहाँ सुने र मैले यो आवाज । यतिखेर म आनन्दले देख्न सक्छु खुल्ला आकाश । त्यही आकाशलाई आफ्नो विक्रान्त सम्झेको छु । माथि तिर हेरेर एकदमै डाँकोछोडेर रुनमन लाग्यो । कति सम्हाल्नु आफैले आफैलाई । कहिले काँहि त कोही आइदिए पनि हुने । मनभरी अनेक राम्रा नराम्रा कुराहरु आउने जाने गरिरहे । मलाई चाहिने भन्दा बढी डिस्ट्रब गर्दै थिए उनिहरु ।
हप्तौँ अगाडी विक्रान्तलाई उस्को संगिनि संग भेट्दा पनि मेरो मन नटुटेको कहाँ हो र ? तर मैले आफ्नो मनलाई जिनो तिनो सम्हालेको नै त थिएँ । आज किन सकिराखेको छैन ?
एक्कासी एउटा बाइक मेरो अगाडी आएर रोक्किएछ पत्तै पाइन । हेल्लो ! एक्लै एक्लै कता हो मैयाँ यति राति ? सुनसान सडकमा । नमिठो चर्को आवाजले म झसंङ्ग भएँ तर कक्ति पनि डराइन । त्यस्को कुरालाई वास्तै नगरी आफ्नो गतिमा लागेँ । मेरो पछि पछि के के भन्दै सुस्तरी आउँदै थियो उ । एकनासले हर्न बजाउँदै थियो ।
कहाँ जान लागेको ? आउ म पु¥याइदिन्छु । विश्वास गर म तिम्रो दाई जस्तै हुँ । मेरो नभएपनि कसैको दाई त पक्कै होला उ । हुनसक्छ राम्रै मनले भन्दैछ र यो पनि हुन सक्छ दया देखाउँदैछ एउटी केटीलाई एक्लै भेट्दा । उस्ले एक दुइ पटक मेरो अगाडी बाइक तेस्र्याएर म हिँडिरहेको बाटो नछेकेको कहाँ हो र । त्यो चाहीने भन्दा बढी बोल्दैथियो मलाई यस्तै भान हुँदै थियो । रिस नउठेको कहाँ हो र । तर त्यतिखेर रिस देखाउनु मुर्खता हुने मलाइृ राम्ररी थाहा थियो । त्यती खेरै एउटा पुलिसको भ्यान आयो अनि बाइक र बाइक बाला एकै छिनमा कता पुग्यो कता ।
मैले सुनेको थिएँ । प्रेम नै सिर्जनाको प्रथम विधि हो तर किन होला मलाई चाही विनास तिर डो¥याएको । यति राती त्यही पनि एक्लै आशक्त्तिले डो¥याएको । मनलाई विस्तारै सम्झाएँ । प्रेम अरुका हितका लागि हुनुपर्छ । आफ्नो अहम् पूर्तिका लागि हुनुहुँदैन । र प्रेम गर्नका लागी सबै भन्दा महत्वपुर्ण कुरा तिमीले अरुबाट धेरै आशा नराख भन्दै लुरुलुरु कोठामा फर्किएँ । जाडोको प्रवाह नगरी चिसो पानीले आफ्नो तात्तिएको शरिर पुरै भिजाएँ अनि पुगेँ उहि आफ्नो सुख दुखको साक्षी । एक्लो हुँदाको साथी । जो एउटा त थियो कम्सेकम मलाई पर्खने । चुपचाप मेरो व्यवहारलाई सहने । म रोएको म हाँसेको हेरीरहन्थो । उ त्यहि मेरो प्रिय ओछ्यान हो । जो संग मैले धेरै पल साटेँकोछु । धेरै सुख दुख बाँडेको छु ।
हिजो जस्तै सोधेन उस्ले किन ढिला गरिस् । किन मौन छस् ? सोधेन तेरो खुसी कुन गाउँ सरेको छ र यो पनि भनेन जा त्यही जा म बरु एक्लै बाँचौला । बक्ति निभाएँ आखा निभाउन सकिन । सक्दै सकिन । कचमट्टिएको मन जस्तै भएको छ आँखा । आँखीर ननिदाएर पनि त रात वित्दो नै रहेछ ।
