नियाली रहेछु

हिजो यहि खुल्ला आकाशमा
तिम्रो खबर लिन उडेका
एकजोडि परेवा
काँही कतै नभेटिए पछि  
निन्याउरो यो मन 
आफ्नै बशमा छैन आज
थाकेका यि शरिर बोकि
धर्ती टेक्न खोज्दा
कम्पित मेरा खुट्टाहरु
चलमलाउन छोडेपछि
अन्यौल ग्रस्त 
अध्याँरो कोठाको झ्याल बाट 
म निसब्ध नियाली रहेछु 
मेरो भोली अनि मेरो भबिस्य 

प्रश्न

न्यानो घामले चिहायो
आज उहि उजाड मरुभुमी    
मिथ्याहा हो भन्दै
दौडिएर एकजोडी परेवाहरु
तर
वासुरीको धुनमा एउटा सिङ्गो सम्झना
आज एका एक हराइरहेको छ
उहि मुर्दा सरी आफ्नो भविष्य

वोकेर क्यानभाषमा उतारेको

आफ्नै प्रतिविम्व संगै भलाकुसारी गर्दै

निवस्त्र

अल्मल्लिएमा पाइलाहरु चाल्दै
मेरी आमा
मलाई प्रश्न गरिरहेकी छिन् ।
छोरी
हिजो हाम्रो समाचार ल्याउने

एकजोडी परेवाहरु कता गए ?

फेरी अर्को प्रश्न
छोरी
सुनसान यो वस्तीमा
हामी कस्का लागि ?
र
यो अध्यारो भित्र हामी किन ?
म मौन वसेँ
मेरी आमा पनि मौन
त्यो न्यानो घाम
एकाएक भागेको समाचार
न मैले देखेँ
न मेरी आमाले
तर
किन किन
प्रश्न एकनाशले गुञ्जिरहेको छ
म माथी
आज पनि !!!